همه ما دوست داریم کسی رو داشته باشیم که در لحظات سخت به او پناه ببریم و در لحظات شادی با او همراه باشیم و برایش زیبایی هایی را که می بینیم تعریف کنیم.

دوست داریم کسی تکیه گاه ما باشد و بتوانیم به کسی اعتماد کنیم.

دوست داریم کسی باشد که همیشه همراهمان باشد و لحظه ای غیبت نداشته باشد. به همین خاطر است که برخی گردنبند یا عروسکی را هواره همراه خود می برند. این ها همه ناشی از این میل درونی ماست.

اما چه کسی لایق همراه بودن با من انسان است؟ لیاقت هم به کنار چه کسی توانایی این همراهی ما را دارد؟ هر دوستی داشته باشی بالاخره باید به زندگی خود برسد . در ظاهر هم نمی تواند همیشه همراه تو باشد چه برسد به باطن که خودت هم می بینی گاهی اونقدر ذهنت درگیر مسئله ای هست که در ان لحظه به یاد هیچکس نیستی.

از طرفی همین انسانی که نیاز به تکیه گاه و همراهی دارد چه طور می تواند خود تکیه گاه تو باشد؟!!! کمی بیاندیشی مییابی که همو که خالق توست، همره توست، تکیه گاه توست و از همه بالاتر وکالت تو را بر عهده گرفته. همه جا زا تو دفاع م یکند و راه درست را به تو نشان می دهد. و همو تو را کافی است. ان چنان کفایتت می کند که همواره در جستجوی او خواهی بود….

وَ تَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ وَ كَفى‏ بِاللَّهِ وَكيلاً (احزاب/3)

پس تو او را به وکالت خود بپذیر. که او خیلی قبل تر درخواست وکالتش را به تو داده و مدتهاست وکیلت هست. اگاهانه بپذیرش…